We will see what we see

Met deze zin begint ThantZin de dag. Zo ook gisteren. We rijden om 8.00 uur weg uit Bagan en weten dat het een lange dag in de auto zitten wordt. Maar het rijden over de wegen in Myanmar is allesbehalve saai. Het verkeer kent geen regels, alleen die van de sterkste en de brutaalste. Iedere bromfietsrijder, en dat zijn er veel!, verbeeldt zich king of the road te zijn, maar de echte heerser is de vrachtautobestuurder. Zonder claxon red je het niet, wil je inhalen dan toeter je, en dat betekent iedereen aan de kant want ik kom eraan. Regelmatig verstar ik even van schrik en net als ik denk ik begin te wennen aan deze vorm van autorijden, gebeurt er weer iets. En dan zijn er nog de honden die altijd overal vandaan komen, de geiten en de loslopende koeien. De kleine trucks die ze hier Chinese buffalo noemen zijn afgeladen metgoederen en mensen. Het woord vol kennen ze hier niet. De ossenkarren moeten in de berm blijvenomdat  de wagens methun ijzeren wielen het straatdek vernielen, maar niet altijd doen ze dat ook.

Regelmatig zien we brandende bermen en brandende rijstvelden en jakkes wat stinkt dat. 

Dan komen we in een dorpje waar we muziek horen en dat is voor ons weer een teken om te stoppen. In een soort grote feesttent zitten een heleboel schitterend geklede jongetjes en meisjes. Ook hun ouders zitten er glimmend van trots en op hun paasbest bij. De muziek is traditioneel en voor ons niet om aan te horen. Het blijkt te gaan om een donatieceremonie. 23 kleine jongens gaanvandaag als monnik het klooster in. We worden meteen uitgenodigd erbij te komen zitten, mogen foto's maken maken zoveel we maar willen en er wordt ons drinken aangeboden. Om 3.00 uur zal de stoet naar het klooster gaan maar het wordt wel 4.15 uur. Dan gaan de jongens als kleine prinsen zoals Boeddha eens was ter paard, de ouders lopen voorop, muziek ertussen, meisjes van het dorp met donaties voor het klooster. Wat weer een feestelijk gebeuren. Wat uniek deze ceremonies, waarvan we deze vakantie al een paar maal getuige zijn geweest. 

Tegen 6.00 uur zijn we in Pyay en daar zijn ook ThantZin zijn vrouw en zoontje. Zij rijden met ons mee naar zee.

we slapen in een oud hotel dat Smile heet maar er valt weinig te lachen. We wandelen nog even de plaats in, eten bij een Koreaans restaurantje heerlijk sushi engaandaarna naar de prachtige pagode. Al met al een mooie dag.

Vanmorgen om 8.00 uur vertrekken we weer. Het is weer een dag vol druk verkeer, armoedige dorpjes, rijst dat aan de kant van de weg ligt te drogen, vrouwen die werken aan de weg of op de rijst - en bonenvelden.

Tegen 3.00 uur zijn we aan zee. Ons huisje ligt meteen aan het strand en ziet er prima uit. Jammer is het dat we na twee na hten moeten verkassen naar een minder mooi onderkomen. Jammer is het dat juist nu we willen gaan genieten van zon en zee het erg bewolkt is en er zelfs een frisse wind staat. Morgen is het vast weer mooi stralende zon en strakblauwe lucht.p