" er is verschil"

In de nacht van zondag op maandag worden we wakker van de storm die om ons huisje op de heuvel joelt. De luiken rammlen, de bomen kraken; het gaat tekeer!  In zijn onderbroek, dat kan hier in themiddle of nowhere, gaat Dauwe de luiken vastzetten dat scheelt een stuk herrie maar meteen is de slaapkamer pikdonker. We zien geen hand voor ogen. Als we maandagmorgen wakker worden is de lucht kaartjesblauw maar de wind niet afgenomen. Nog steeds joelt Jan de wind om huis. ( toen ik de wind ooit eens Jan de wind noemde , vroeg Isis:"is dat Jan van Jannelies?").

We drinken buiten koffie maar zijn er nog niet uit of het echt wel aangenaam is. Gelukkig komt Dorine ons uitnodigen om bij hen op het terras de koffie te drinken, daar is de wind een stuk minder en de zon net zo warm. Heerlijk leuk gezelschap, koffie en zon. Hoe goed kan een mens het hebben. 

's Middags gaan we via een mooie route door de heuvels naar Tavira. Tavira is een prachtig oud stadje en meer dan de helft van de huizen heeft muren die betegeld zijn met , ja hoe kan het ook anders Portugese tegeltjes. Veelal in het blauw wit, maar ook zijn er bruin gele of groen witte tegelmuren. We moeten naar het postkantoor om te proberen onze camper te registreren voor de tolwegen. Bij binnenkomst in Portugal hebben we ons bij de grens niet geregistreerd en per ongeluk een paar kilometer op de A22 gereden. Nu lopen we de kans dat er thuis een boete op ons ligt te wachten. Het is echter niet mogelijk om op het postkantoor die registratie te regelen, nou ja dan maar afwachten.

We doen even een paar boodschapjes,  fietsen tussen de zoutpannen door op zoek naar het fietspad van Oost naar West Portugal, dat loopt langs de Atlantische Oceaan. Uiteindelijk vinden we het. Het blijkt geen fietspad, maar een fietsroute te zijn, aangegeven door gele en blauwe paaltjes. Er rijden ook auto's en het onverharde pad is heel erg slecht. Gaten, dikke stenen, heuvel op, heuvel af. Wat zijn we blij met de motor die ons daarbij helpt. Op een terrasje in de zon smullen we van een lekkere cappuccino. We rijden door de sinaasppelboomgaarden waarvan het gras eronder geel isvan de klaverzuring. In Moncarapacho halen we nog een fles water en tegen 6.00 uur zijn we weer thuis.

Dinsdagmiddag worden we door Jan en Dorine gevraagd mee te gaan om te kijken naar de harde tepels! Het betekent mee naar de Braziliaanse carnavalsoptocht in Loule. Het is een heel ander gebeuren dan de optocht in ons dorp. Hier veel minder kneuterigheid, grote wagens, en inderdaad veel bloot. Er zijn zelfs twee volledig naakte meisjes weliswaar gebodypaint. Jan en Dauwe kunnen dat best wel waarderen, ha ha. Na afloop drinken we nog iets en via een schitterende weg met prachtige uitzichten op bergen met kurkeiken rijden we weer terug naar huis.

Woensdagmorgen, is de wind een stuk minder hard en is het buiten zitten aangenamer. Na de lunch gaan we op de fiets naar Luz de Tavira en vandaar naar het strand van Barril. Het strand van Barril ligt op een eilandje dat via een brug en een heel lang wandelpad door de lagune te bereiken is. Het is er schitterend. Onafzienbaar lang strand, mooie duinen, veel schelpen en nagenoeg geen mensen. Het bijzondere van Barril is dat er van de kleine vissershuisjes van weleer cafeetjes zijn gemaakt en ze er lekkere koffie hebben. Tussen het strand en de cafeetjes is een strook zand waar allemaal grote zwarte ankers liggen. Wat daarvan toch de betekenis is? Ik moet het nog eens navragen. 

We fietsen weer naar huis en dan heb ik niet zo'n gelukkig moment. Dauwe fietst voor mij, dat is nodig, de wegen zijn zo smal naast elkaar fietsen is bijna nergens mogelijk. Ineens zie ik een groot gat in de weg, daar stuur ik omheen maar draai iets te scherp bij en beland van de weg in de berm ernaast die een stuk lager is. Ik schrik knijp per ongeluk in de linkerrem en sla over de kop. Wat een schrik, au au! Totaal beduusd lig ik kermend op de grond,de bril een stukje verderop. Die arme Dauweschrikt zich een bult en rent naar me toe. Het bloed loopt langs mijn hoofd en langs mijn been en ik heb overal pijn. Een achterop komende auto stopt meteen en vraagt of er een dokter moet komen, nou dat wil ik niet. Dauwe veegt met zijn altijd op zak hebbende witte grote zakdoek mijn hoofd wat schoon en bibberend stap ik weer op de fiets. Bij huis verleent Jan eerste hulp met een fles Jodium en de rest van de dag heb ik veel last van mijn gekneusde ribben, gekneusde duim en de schaafplekken. Na het eten meld ik het thuisfront toch maar van mijn actie. 

Gelukkig heeft Dauwe zijn verpleegstersuniform bij zich en is hij weer als zo vaak reeds mijn lieve privé verpleegkundige en verzorgende.

Donderdag. Hoewel het me verbaast heb ik ondanks de gemene pijn in mijn ribbenkast en borst prima geslapen. De zon schijnt het is lekker warm buiten en het is niet echt een straf alleen maar rond het huis te kunnen keutelen. 's Middags haalt Dauwe een huurauto op uit Faro. Het fietsen is voorlopig even van de baan. Jammer het is zo gaaf! Nu maar met de auto de omgeving verkennen, er is verschil.