Eigenlijk een heel saai verhaal....

Vrijdagmorgen rijden we na de koffie eerst maar met de auto naar Tavira en gaan we op zoek naar een opticien want mijn bril is bij de val zo verfomfaaid die past niet meer. " Onze" auto is een Renaultje dat slechts 8000 km heeft gereden en voor 50 euro inde week een koopje. Het is in Tavira even zoeken om een parkeerplaatsje te vinden dat een beetje nabij de winkelstraat is, ver lopen is nog niet zo fijn. Dat lukt. We vinden een opticien en die denkt de bril wel te kunnen repareren maar dat kost wel tijd, we moeten aan het eind van de middag maar terugkomen. De zon schijnt lekker en een kopje cappuccino op het terras is een goed idee, al heb ik wel het gevoel dat iedereen me aanstaart vanwege de paars blauwe verkleuringen rond mijn oog. Op het terras glimlacht de ober naar me, ik zeg tegen hem:" ja lach jij maar ik heb een ongelukje gehad met de fiets". Met een nog leukere lach antwoordt de jongen:" ik keek niet naar uw blauwe oog maar naar uw mooie glimlach" . Ze zijn toch om te zoenen zulke jongens!

Tegen het eind van de middag rijden we terug om de bril op te halen, ik betwijfel of het lang goed zal blijven maar voorlopig heb ik weer een bril op de neus.

Zaterdagmorgen gaan we, dit keer met de auto, weer naar de markt in Olhao. En ook nu is het weer leuk, al zouden we daar 100 keer heengaan dan zouden we het ook 100 keer leuk vinden. Met wat extra pijnstillers lukt het prima de markt over te wandelen en op het terras te zitten. Er komt een bijzonder aardige Portugese dame bij ons zitten die prachtig kan vertellen over het leven in Portugal. Zelf woont ze in Angola maar ze verblijft graag en veel in de   Algarve. Wat een leuke ontmoeting, niet spraakmakend maar wel iets wat we ons zullen herinneren.

De rest van de dag is het luieren en een kleine wandeling maken, veel meer zit er nog niet in.

Zondagmorgen gaan we naar de boerenmarkt in Sa. Catharina. Dit is een markt die eenmaal in de maand daar wordt gehouden op een groot weiland en alle mensen uit de omgeving komen er op af van groot tot klein van jong tot heel oud. Er wordt kleding verkocht door zigeunervrouwen, het is in onze ogen heel lelijk, kost bar weinig en over hoe en waar het geproduceerd is hebben we zo onze gedachten over. Verder wordt er huisraad aangeboden, sinaasappelboompjes, grote stukken gedroogde vis, sla- kool- en kruidenplantjes en natuurlijk schoenen en riemen. Het is een echte ontmoetingsplek voor de Portugese bezoekers die zich in grote getale tegoed doen aan gegrilde kip en speklapjes van de barbecue. Er staat niet een maar veel grote roestige barbecues die roken dat het een lieve lust is. Al met al is het een leuk uitstapje, een markt als deze geeft ons een mooi kijkje in het leven op het Portugese platteland. We maken een mooie tocht door de heuvels en rijden weer terug naar huis.

Maandag is alweer een dag waarop we wakker worden met zon maar ook met harde wind. Het is weer even zoeken om de stoelen zo te plaatsen dat we toch buiten kunnen zitten. ' s Middags maken we een prachtige wandeling door en langs de oude rivierbedding beneden ons huis. De gele klaverzuring die vorige week nog zo uitbundig bloeide is al uitgebloeid en de klaver begint al te verdorren. De mimosa staat nu op springen en de bittere amandel is knalroze in bloei. Ik vind zelfs bloeiende kuif lavendel en dat in februari.

Dinsdagmiddag stappen we in de auto en rijden we naar Villa Reaal de San Antonio. We rijden erheen via de N125 en gaan bij Monte Gordo de kustweg rijden. Monte Gordo is een plaats gebouwd voor toeristen, er staan alleen maar flatgebouwen en grote hotels, restaurantjes en winkeltjes. Wij vinden het er vreselijk, het mooie is het prachtige grote zandstrand vlak voor de deur maar dat is het dan ook. Buiten de plaats is een knotsgrote camping waar al sinds de jaren 70 in de vorige eeuw heel veel Nederlanders komen. Ook nu zien we er veel Nederlandse campers staan, en fietsen er mensen die onmiskenbaar landgenoten zijn.

Bij de haven parkeren we de auto en we wandelen het centrum van Villa Reaal in, het is een leuk plaatsje met een mooi gezellig pleintje, uitnodigende terrasjes waarop best al veel mensen zijn neergestreken. De winkels zijn echt gericht op toeristen dat is heel duidelijk in dat opzicht is het veel minder authentiek dan Olhao. We genieten van de koffie in de zon maar als we weer naar de auto lopen is het frisjes.

Woensdag. Al een week geleden dat ik de smak met de fiets maakte. Ik kan Dauwe ervan overtuigen dat ik best weer kan fietsen en dat doen we ' s middags dan ook. Heerlijk is het om weer op deze wijze door het mooie landschap te gaan. We verbazen ons erover hoe iedere dag de natuur meer groen wordt. Wij zijn bofferds want wij ervaren dit jaar twee keer de lente in al haar schoonheid. In Moncarapacho zitten we op het terras en dan pingelt mijn telefoon. Een melding van Burgernet in Assen met het verzoek uit te zien naar een verwarde man die vermist is. Terwijl ik het bericht nog lees stapt er een oudere man het terras op geeft Dauwe een hand en mij een knuffel. Hij glimlacht daarbij heel lief en gaat daarna naar de Fransen naast ons. Hoezo toeval?. Wij moeten er heel erg om lachen. Weer terug bij huis gaan we nog een wandeling maken met Bo. De natuur om ons heen is zo mooi daar moet ik elke dag wel even struinen.