Onderweg en het Posomeer

De locatie waarover mijn vorige verslag over gaat ligt toch echt in Indonesië en niet in Californië, maar de site heeft anders beslist dit keer.                                                       Woensdagmorgen om 7.30 uur vertrekken we uit Rantepao. We gaan eerst naar de markt de Pasar Bolu waar aan de ene kant de buffels worden verhandeld en aan de andere kant de groenten, rijst en dergelijke. Het is een echte lokale markt en zoals altijd erg leuk. De buffels staan er goed verzorgd bij, krijgen te eten en worden er zelfs gewassen. Dat laatste daarvan genieten ze zichtbaar. De groente en fruitmarkt is een kleurrijk spektakel. En vol overgave stort Dauwe zich op zijn taak van filmer. ( terwijl ik nu zit te typen hebben we een concert van kikkers en krekels). Als we zijn uitgekeken, voor zover dat kan, stappen we weer in de auto. We moeten vandaag 300 km afleggen en dat is met een gemiddelde van 30 km per uur een lange zit. Gelukkig komen we ter afleiding een bruiloft tegen. We stoppen, gaan gewapend met de camera's een kijkje nemen op straat, heel bescheiden aan de andere kant van de weg. Maar voor we het in de gaten hebben worden we opgehaald en naar binnen geloodst. Binnen is het een groot kleurenfestijn. Alle aanwezigen, in ieder geval de vrouwen , zijn in fel gekleurde gewaden gestoken, allemaal met hoofdsluier. De mannen dragen voornamelijk een zwart jasje en kleurrijke sarong. Door een haag van mannen dieDauwe allemaal de hand schudden en mij beminnelijk toelachen gaan we naar binnen. We moeten eerst het bruidspaar feleicteren. Schitterend gekleed, een beetje ongelukkig toekijkend staat het stel op een podium met aan beide zijden glunderende wederzijdse ouders en een klein meisje. Onze gelukwensen prevelend schudden we handen en lachen we vriendelijk. Ondertussen wordt ons van alle kanten aangeraden wel opnames te maken. Danmoeten we tussen de eregasten plaatsnemen en eten opscheppen. Tja wat doe je dan in zo'n geval? Het spel maar meespelen en eten, gezeten op een bank met dikke kussens. Het eten is heerlijk. Maar we kunnen hierna niet weg, nee er moeten fotosessies worden gemaakt. Dauwe tussen de vrouwen, aan alle kanten wordt er aan hem getrokken, een beetje verbijsterd toekijkend gaat mijn lief op de foto. Maar ook ik moet er aan geloven, diverse selfies, ook hier hebben ze smart phones, en videofilmpjes worden er van ons gemaakt. Als we uiteindelijk de tent weer verlaten worden we als een beroemd stel uitgezwaaid. Na nagrijzend stappen we weer in de auto en dan nog flauwekul meer, doorrijden uur na uur. Rond 6.00 uur komen we aan bij het Posomeer. We slapen in een klein eigen huisje en het zou er heel mooi zijn geweest als het weer had meegewerkt maar voor de verandering regent het. We eten in een eenvoudige warung en liggen op tijd in ons bedje. We zijn blij met onzemeegenomen  lakenzakken want we hebben geen lakens of dekens en warm is het niet.