Het Tempehmeer

Lieve lezers excuus voor de vele fouten in het vorige verslag. Mijn stuk was al de lucht in voor ik het kon nalezen en zo werden jullie bekend met de symptomen van de ziekte die me kwelt, door Luna genoemd: typtyphus! Ik hoop dat het vanavond beter gaat.

Zaterdagmorgen moeten we op tijd het bed uit, om 7.00 uur worden we geacht het ontbijt op te hebben. Nou dat lukt prima. We stappen in een smalle kano en gaan een snelstromende rivier op. Nauwelijks op pad, worden we geconfronteerd met het leven langs de oever van de rivier. Mensen wassen zich in het vieze bruine water, doen er de was en de afwas. Er wordt vriendelijk naar ons gezwaaid en als een waar koninklijk stel zwaaien we terug. We slaan een smalle kreek in en er is geen mens meer te zien. Alleen water en drijvende eilanden van groene waterplanten die ons soms bijna de weg versperren. We komen aan op het meer en zien overal drijvende huizen en drijvende eilanden planten. Bij een van de huizen leggen we aan en de bootsman neemt ons mee om het huis te bekijken. De bewoners die vissers zijn, zijn niet thuis. We worden getroffen door de eenvoud van het huis. Een grote ruimte, wanden bekleed met krantenpapier, een matras op de grond en de mogelijkheid om op een houtvuurtje te koken. Geen stoelen, een legkastje zonder deur voor wat kleren en dat is het. Geen sanitaire voorzieningen, geen elektriciteit, wel een mager katje dat ons kopjes gevend begroet. Dit is echt wel heel erg basic. Het uitzicht vanuit dit huis is iedere dag anders doordat het net als de drijvende eilandjes van waterplanten iedere dag zich verplaatst. We zitten een poosje op het bamboe vlonder en laten de rust op ons inwerken. Daarna varen we terug naar Sengkang.