Soms lijkt de tijd stil te staan.....

Maandagmorgen, vandaag de dag dat we Spanje gaan verlaten. Maar niet nadat we de schitterende kustweg langs de baai van Roses hebben gereden. Het is absoluut niet de eerste keer dat we deze prachtige weg rijden maar ook nu weer is het genieten van de kronkelweggetjes, de doorkijkjes op de azuurblauwe zee, de parasoldennen. De beelden branden we op ons netvlies om er op een koude gure winterdag aan terug te kunnen denken. Het plan is even te kuieren door het mooie Cadanque maar dat gaat niet door. We mogen met de camper de parkeerplaats in het dorp niet op, wel mogen we het dorp doorkronkelen en dat doen we. Dat het weer lukt zonder schade zegt iets over Dauwe zijn stuurmanskunst, de straatjes zijn zo nauw en de parasols van de restaurantjes zo groot...

Voor we het weten zijn we al bij de grens en tuffen we Frankrijk in. Hoe dichter we bij Argeles komen hoe meer ik in mezelf het kind herinner dat bij opa en oma gaat logeren en in de verte het licht van de boerderij ziet branden. De verwachting van: "zal het nog zo zijn als ik het me herinner" , is daar debet aan. Via de ons zo bekende weg rijden we de plaats binnen en warempel zo te zien is er niets veranderd. We kiezen voor camping Comanger want Dauwe denkt dat Les Acasias, te smal is om in te rijden. Ach het is de camping naast de ons zo bekende dus dat kan ik aan. We stallen de camper en lopen meteen naar La Plage. En wat gaaf, het is net of er niets is veranderd. Er is drukte op het strand, op het plein, in de kleine straatjes is het een en al mensen, de winkeltjes en restaurantjes zijn open, dit is leuker dan we durfden verwachten. We realiseren ons dat het 27  jaar geleden is dat we hier voor het eerst kwamen en voelen de tijd tussen de vingers wegglippen. Wat liggen hier veel leuke vakantieherinneringen.

De avond is beslist minder warm dan in Spanje en we gaan rond 9.00 uur de camper in.

Dinsdag. Na de lunch stappen we op de fiets om naar Collioure te gaan. Bij "ons huis" in La Racou nemen we nog even een kijkje. (De prachtig grote tuin ligt er onberispelijk bij, er is geen nieuwe palmboom gepoot. Een paar jaar geleden huurden we dat huis voor een vakantie met de kinderen en toen Jan in een hangmat wilde gaan liggen die hij tussen twee palmbomen had gespannen brak een van de bomen af. ) In Collioure is het zoals altijd gezellig druk. We zien bij het kasteel mensen naar binnen gaan, een kijkje nemen leert ons dat je er tegen betaling inderdaad in tegenstelling tot vroeger, naar binnen kunt. Het is prachtig gerestaureerd en de mooie uitkijkjes op de haven en de zee maken het extra de moeite waard. Na een kopje koffie op het terras fietsen we weer terug naar Argeles. Daar fietsen we nog een eind langs de zee en zo beleven we weer een heerlijke dag.

Woensdag. In deze tijd van het jaar is twee dagen Argeles genoeg. Overal worden nu de winkeltjes leeggehaald, de terrassen met de hoge drukspuit schoongespoten, het strand ontdaan van badhokjes en wc's. Het seizoen is ineens voorbij. We waren nog net op tijd om nog het zomergevoel te kunnen voelen. 

Heel toeristisch rijden we naar Orange. We gaan via Canet plage, Barcares, Cap Leucate, Narbonne plage, het is allemaal even leuk maar schiet geen sikkepit op. Het is dan ook al tegen het eind van de middag als we camping Manon in Orange oprijden. Het oogt als een verwaarloosde camping en dat blijkt het ook te zijn. Het is echter de enige in Orange, dus vooruit maar. 

Donderdag, gisteren waaide de mistral al heel hard en dat is vanmorgen nog niet anders. De mooie blauwe lucht en de zon vergoeden echter veel. Als de gekuiste kruizen aan de waslijn hangen gaan we op de fiets de stad in. Het is markt en dat is altijd leuk. We wandelen over de markt, die best druk bezocht wordt. In het zonnetje smaakt een kopje cappuccino heel erg lekker, het vakantieleventje is heerlijk.  Na de lunch stappen we op de fiets om een tochtje te maken. De route hebben we opgehaald  bij het Syndicat d' iniative. We letten onvoldoende op de bordjes en de route die 32 km is, breiden wij uit tot 48. Maar het is prachtig. We fietsen grotendeels door de wijngaarden waar handmatig de druiven worden geplukt. In Chateau neuf du pape presenteert zich de ene domaine na de andere. Het is een speeltuin voor oenologen. We zien  ook de cuvee Vaticane. We weten niet waar Abraham de mosterd haalt maar wel waar de paus zijn wijn vandaan komt. Zo leren we weer iets. Natuurlijk weten we wel dat er in dit gebied heel veel wijngaarden liggen maar als je dan er zo tussendoor fietst zijn de onafzienbare grote wijngaarden wel heel immens. De prachtige domaines met lange oprijlanen omzoomd met cipressen liggen er welvarend bij. Wat een mooi gebied om door te fietsen. Enigszins uitgeteld door de vele heuvels en de keiharde wind komen we met gloeiwangen weer terug bij de camper. Na het eten is het binnen zitten, ook voor ons nadert de zomer het einde.