Hoe leuk kan een regenbui zijn.......

Maandagavond, 1 september.  

Wat kan er veel gebeuren in een week. Vorige week maandag kregen we het verdrietige bericht van het overlijden van Jan zijn vader, dinsdags vlogen we terug naar huis, vrijdag was het definitieve afscheid van Joop en nu zitten we alweer in Albanië. 

Nadat we vorige week maandag de vliegtickets hebben geboekt gaan we met de boot naar Dubrovnik. Wat een prachtige vesting. We kopen toegangskaarten voor de stadsmuren en wandelen zeker drie uur door de stad, dan weer over de stadsmuur, dan weer de trappen af om in mooie kleine straatjes, of pittoreske pleinen uit te komen. Het is nog druk met toeristen en ondanks het verdriet thuis en de zorg die we hebben kunnen we toch ook wel genieten van alle moois. Het is donker als de boot weer aanmeert in Mlini en wij de 254 treden weer beklimmen om op de camping uit te komen.

Dinsdagmorgen genieten we nog van de zon, rond 2.00 uur vertrekken we richting luchthaven om er gistermiddag om 16.00 uur weer te landen. Wat is het goed geweest om thuis te zijn, om de kinderen te kunnen troosten, om samen afscheid te kunnen nemen van Joop. Hoe onwerkelijk het soms ook voelde het was goed. Terug op de camping eten we ' s avonds lekker gezellig aan zee;het blijft lang warm deze avond.

Vannacht om 4.00 uur begint te onweren en het zal een dag met veel noodweer worden. Rond 9.00 uur rijden vanmorgen de camping af. Zodra we een supermarkt zien parkeren we de camper want we moeten boodschappen doen. Daarna zijn we nog geen half uur onderweg of we staan alweer op een parkeerplaats. Het regent zo hard dat verder rijden onverantwoord is, dus zet ik maar koffie en na twee bakkies leut is de bui over en vervolgen we de reis.

We rijden Kroatië uit en Montenegro in. Meteen is te zien dat er in Montenegro een groot verschil tussen arm en rijk is. Buiten de toeristische kustplaatsen oogt het armoedig maar in de kustplaatsen bijvoorbeeld in Budva is het een en al luxe. Casino's, luxe uitziende Spa's, reklame voor dure bontjassen, grote hotels en dure auto's.  En het is nog gewoon hoogseizoen, wel gezellig.

De baai van Kotor rondrijden is echt de moeite en tijd waard. De mooie panorama's op de baai doen denken aan een Noors fjord. Met moeite vinden we een parkeerplaats om de mooie oude stad Kotor, die op de UNESCO lijst staat, te bezoeken. Gewapend met parapluutjes gaan we de stadspoort door. Wat is Kotor mooi! Het ene doorkijkje is nog mooier dan het ander. We maken foto's van het interieur van een klein Grieks Orthodox kerkje, waar de priester op crocks ons welkom heet. Dan begint het te regenen, wat zeg ik regen, het water valt met bakken de lucht uit. We schuilen onder de luifel van een cafeetje en drinken een kopje cappuccino, en iedereen die onder parasols zit wordt nog klets nat. Dan klinkt er keihard over het terras: " I'm singing in the rain" en het wordt me toch gezellig. We realiseren ons lachend dat regen ook heel leuk kan zijn.... Als het een beetje droog wordt wandelen we naar de camper terug.

Bij Petrovac staan we drie kwartier in de file want modderstromen en omgevallen bomen versperren de weg. De zee is hier en daar bruin gekleurd van alle zand dat er instroomt vanaf de bergen. 

De routeplanner stuurt ons de E65 af en we gaan een smal, erg smal weggetje op dat leidt door eeuwenoude olijfgaarden, weilanden waar kakelende magere kippen rondscharrelen. Een moe uitziende man haalt met zijn kinderen twee koeien op en sjouwt met ze langs de straat. Er zijn stalletjes met supergrote watermeloenen te koop, vrouwen dragen witte hoofddoeken, minaretten van grote en kleine moskeeën wijzen naar de hemel.

De grens van Albanië passeren kost niet veel tijd, wel moeten groene kaart en kenteken bewijs worden gecontroleerd. Albanië oogt arm, er ligt veel huisvuil langs de straat, huizen zijn vaak niet afgebouwd, soms erg klein. In Shkoder komen we terecht in zo'n armoedige wijk dat het niet goed voelt daar te rijden. Fijn is het een bordje te zien van camping Albania. Daar worden we goed ontvangendoor een Nederlands meisje. We eten 's avonds verrukkelijk in het restaurantje bij de camping. De donkere wolken boven de bergen voorspellen nog geen mooi weer.

we drie kwartier stil omdat er door de stortbuien modderstromen op straat zijn terechtgekomen en omgevallen bomen versperren de weg.

Bij Bar stuurt de routeplanner ons de E65 af. Tjee wat wordt de weg smal en slecht. We rijden door eeuwenoude olijfgaarden, steeds meer dragen de vrouwen witte hoofddoeken en zien we de minaretten van moskeeën.    Een vader haalt met zijn kinderen twee koeien op en sjouwt moe langs de straat. Paardenkarren en auto's wisselen elkaar af, magere kippen scharrelen langs de straat. 

Dan de grens van Albanië, gelukkig zijn er slechts vier auto's voor ons en kiost het weinig tijd de grens te passeren. Zodra we de grens over zijn, wanen we ons echt terug in de tijd. Wat oogt het af en toe armoedig, het is dat de mensen blank zijn anders zouden we denken in Z.O. Azië te zijn. We rijden fout in Shkoder en komen terug in een wijk die zo armoedig is dat het niet goed voelt er rond te rijden.  De borden die leiden naar camping Albania  zien we uiteindelijk staan en  daar  komen we om 17.30 uur aan.  

Een heerlijke maaltijd in het restaurantje van de camping is een mooie afsluiter van een dag vol indrukken.

Morgen naar het meer van Ohrid in Macedonië, hopelijk met beter weer. Kijkend naar de zwarte lucht boven de bergen betwijfel ik dat wel.