Juni in Jutland

Donderdagmorgen staan we op met een vrolijk schijnend zonnetje. We drinken nog even een kopje koffie bij Peter en zijn vrouw, de campingeigenaren, en worden uitgebreid geïnformeerd over het opstarten van een camping in Denemarken en het wel en wee van een emigratie. We wensen de twee ondernemers van harte succes en vervolgen onze reis.

Zoveel maar mogelijk is rijden we langs de kust. Met name in en rond de plaats Seaby verlustigen wij ons aan de schitterende huizen met prachtige tuinen die eindigen op het strand. Wat mooi wonen. Hoewel Frederikshaven best een belangrijke havenplaats is met veel gaan en komen van veerboten oogt het er rustig. Die rust daar blijven we ons over verbazen, zowel de weggebruikers als mensen bij de bakker alles gaat zo relaxt; deze wijze van leven is echt anders dan bij ons in Nederland. 

Op een prachtig stuk zilverwit strand  eten we ons broodje. Het is echt genieten in het zonnetje aan de rand van de duinen.

We rijden door naar Schagen en stallen de camper bij Grenen, het punt waar de Noordzee en de Oostzee bij elkaar komen. Zo staan we in maart op de meest zuidelijke punt van Portugal en zijn we nu op het noordelijkste puntje van Denemarken. Het is erg rustig op het strand en dat verbaast ons echt. Het is medio juni en zo weinig toeristen, dat is bij ons aan de kust of op de eilanden toch anders rond deze tijd van het jaar. De uitgestrekte kust is imponerend mooi. De brede zandstranden nodigen uit voor vakanties met kinderen.

op camping Rabjerg mile vinden we een mooi plaatsje. Het sanitairgebouw is schitterend; we vinden de standaard van de Deense campings hoog. Het is er brandschoon, daar waar kan worden afgewassen glimmen ons de aanrechten tegemoet, de gasstellen waarop gratis kan worden gekookt hebben geen smetje, grote afzuigkappen zorgen voor een schone lucht. Zo is kamperen niet behelpen, glimlachend denken we terug aan de Koeksebelt in de jaren 60. 

We pakken de fietsen en maken nog een klein tochtje en besluiten de volgende dag een grote fietstocht te maken. Thuis heeft Dauwe een aantal fietstochten uitgeprint en de panoramaroute 416 gaat langs onze camping.

Vrijdagmorgen, strakblauwe lucht, stralende zon en weinig wind. Dus ideaal weer voor een fietstocht in shirtje en korte broek. We fietsen langs de Rabjerg mile en besluiten daar aan het eind van de fietstocht nog heen te gaan. De tocht is afwisselend dan weer fietsen we door een mooi duinlandschap, dan langs glooiende akkers met bijna uitgebloeid koolzaad of korenvelden. De Deense boerderijen ogen keurig, maar dat doen de andere huizen ook. We vinden het opvallend dat boerenbehuizingen bijna altijd meer dan 200 meter van de doorgaande weg afliggen. Last van burengerucht kennen ze vast niet op het Deense platteland. 

Terug van de fietstocht drinken we iets en stappen we weer op om nog even naar de Rabjerg mil te gaan. Het is het grootste en hoogste wandelduin van Denemarken en zal , zo wordt verwacht, over 200 jaar aan de Oostzee liggen. We klauteren het duin op en hebben het gevoel in de woestijn te zijn beland. Om ons heen alleen maar zand, zand en nog eens zandduinen. Zo bijzonder, zo mooi.

Zaterdagmorgen, oei wolken en een waterig zonnetje, dat is niet zo mooi. We rijden vandaag in zuidelijke richting. In Hirtshals kijken we even bij de haven maar we komen terecht in de terminal voor de veerboten naar Noorwegen en IJsland en dat is niet de bedoeling. In Lokken volgen we de bordjes strand en komen we uit op het... strand. Daar staan we dan met de camper echt aan de rand van de zee. Ook hier zijn we bijna de enigen. Inmiddels is het weer veranderd en is het zwaar bewolkt en een stuk frisser geworden.

We lunchen bij de Maarup kerk. Een klein kerkje uit 1250 dat bijna door het afkalvende land in zee is verdwenen. Ieder jaar verliest de kust hier zo'n twee tot drie meter land en het kerkje staat nu bijna op de rand van het klif. 25 Jaar geleden stond het kerkje nog 90 meter van zee, bijzonder hoor. Rubjerg knudde heeft een vuurtoren die door het optrekkende duinzand wordt verzwolgen, we wandelen erheen. Een prachtig tochtje door de duinen en dan het 90 meter hoge duin opklimmen. Het lukt! Het uitzicht op de zee beneden ons is prachtig, de afbrokkelende zandduinen zien er spectaculair uit.

Rond 17.30 staan we op een camping aan jawel!, het slettestrand. De avond brengen we binnen door want het regent. Dat is jammer temeer omdat we direct aan zee staan en ik had me een mooie zonsondergang vanuit de camper voorgesteld.