Even the road is handmade

Maandagavond.

we zijn nu in Pyin Ool Win, een klein stadje dat destijds de Engelsen gebruikten om bij te verblijven als het in de zomer elders te warm was. De Britse invloed is nog heel goed te zien en te horen. Vanaf de Cloccktower klinkt het Big Ben melodietje. Veel oude huizen zijn bebouwd in Engelse koloniale sfeer en doen wel denken aan de huizen van de Nederlanders op Java. Daarnaast heeft het stadje ook en wat Indiase uitstraling.

Op zondagmorgen loopt de wekker op tijd af want er moet een groot aantal kilometers worden afgelegd en snel gat het niet in Myanmar. Van echte  zondagsrust kun je niet spreken het is net zo druk op de weg als de voorgaande dagen. Op de velden wordt hard gewerkt en ook zijn er wegwerkzaamheden. De weg wordt verbreed en dat gaat als volgt: een groep vrouwen krabt het zand naast de weg egaal, dan komt er een vrachtauto aan vol met stenen ongeveer ter grootte van kleine Drentse keitjes. Die worden handmatig uit de laadbak gegooid. Dan zit er een groep vrouwen en die  plaatsen met de blote handen de stenen zodanig dat het redelijk glad wordt. Dan komt er machine( jawel!) het inwalsen en daarna wordt er uit een emmer kokende teer uitgeschonken. Dan komt de wals opnieuw. En zo wordt de weg handmade verbreed. Ik lees in de reisgids dat de vrouwen en ook mannen die dit werk doen ervoor opgeroepen worden door de staat. Het is een soort onbetaalde dwangarbeid. En dat anno 2014! en toch het bijzondere is dat de mensen als we foto's maken altijd vrolijk vriendelijk zwaaien. De Birmezen zijn een bijzonder volk.

Tijdens de lange autotocht zit ik er over na te denken wat Myanmar toch zo anders maakt dan andere ZO Aziatische landen. Ik denk dat ik het wel weet. Er is geen verschil tussen arm en rijk, er is bijna geen middenklasse. Nagenoeg iedereen is arm. De enigen die wonen op compounds in stenen huizen zijn militairen met hun gezinnen.  Nergens zie je affiches van politieke partijen, nergens billboards voor welk artikel dan ook! Dat alles is wel heel sfeerbepalend. Daarentegen zijn we ook nog in geen enkel land geweest waar Boeddha zo nadrukkelijk aanwezig is. Niet voor niets heet Myanmar ook wel het land van de 1000 pagoden. Misschien zijn het er wel meer dan 1000, waar je kijkt altijd weer ergens blinkt het goud je tegen.

Tegen 400 uur komen we aan bij het GraceHotel. Volgens de Lonely planet een aanrader in werkelijkheid vergane glorie en oude meuk. Maar goed er is een tuin en we kunnen buiten een kopje koffie drinken. Daarna wandelen we naar het " centrum" van de stad. Dat stelt dus helemaal niks voor qua restaurantjes is het bar weinig en ook de winkels lokken niet echt. Leuk is dat er echte Engelse paardenkoetsjes rijden die zo uit een Dickensfilm kunnen komen. We weten maar weer eens fried rice with vegetables en gaan op tijd slapen maar grrt wat is het bed hard.

Om 700 uur zitten we al aan het ontbijt want we gaan straks met de trein naar Kyaukme via de Gokteik bridge een spoorbrug van 300 meter hoog, gebouwd door de Engelsen. Als we aankomen bij het station blijkt de trein meer dan 400 uur vertragingte hebben. Dus we veranderen ons plan voor vandaag. We gaan eerst naar de Myaung cave een leuke nog druppende druipsteengrot waar talloze Boeddhabeelden staan opgesteld, daarna rijden we door naar Kyaukme. De weg is er een vol met haarspeldbochten en de volgeladen vrachtauto's die richting China gaan hebben er moeite mee naar boven te komen. Op het stationnetje in Kyaukme is niemand die ons een kaartje kan verkopen we zijn nog veel te vroeg, dus gaan we eerst maar lunchen in het dorpje. Achter het restaurantje maakt een man verse noodles en natuurlijk staan wij er weer met de neus bovenop. Het eten smaakt prima en als we buikjes rond hebben komt de kokkin nog met een bordje gebakken noodles aan want ze heeft gezien dat we vol interesse het maakproces volgden. De noodles smaken heerlijk. We rekenen af en voor nog geen 3 euro hebben we met ons drietjes gegeten.

We zeggen ThantZin dag en wandelen naar het station. Inmiddels is er een mannetje en we kopen een kaartje voor de trein maar ook deze heeft meer dan een half uur vertraging. Eindelijk kunnen we instappen. De trein tart echt onze verbeelding, zo oud, zo vies! Er ligt een man meer dood dan levend op de grond hij wordt begeleid doortwee  politiemensen. Halverwege de reis wordt de. An de trein uitgehaald en in een ambulance gelegd. De treinreis over de hoge brug is spectaculair, stapvoets rijdt de trein de hoge brug over en we hebben volop tijd en gelegenheid om van het mooie uitzicht te genieten. Daarna gaat het enorm veel lawaai makend, slingerend knarsend en hobbelend verder. Over een comfortabele reis kun je niet echt spreken. Regelmatig wordt er gestopt en dan komen vrouwen met allerlei koopwaar de trein in. Als we eindelijk aankomen in Pyin OolWin zijn we volledig gehusseld en blij ThantZin weer te zien. Wat een dag is dit weer geweest. Morgen op naar Mandelay.