Iedere dag is er een om te herinneren

Vrijdagmorgen rijden we weg van de camping met het idee dat we er ' s avonds wel eens weer terug kunnen komen. We rijden vandaag de Mani rond, een tochtje van rond de 120 km. De mani staat bekend als een van de mooiste streken van de Pelopennesos. Het is een woest landschap met reusachtige kale bergen die in de herfst en de winter geteisterd worden door hevige winden. De huizen zijn er gebouwd als vierkante torens zodat de kleine dorpjes kleine vestingen lijken. Overal zien we kleine kerken en kloostertjes, de meeste ogen verlaten. We rijden door het indrukwekkende gebied en de verlatenheid maakt wel indruk op ons. Het gevoel van verlatenheid wordt bevestigd in de kleine bergdorpjes waar geen mensen meer wonen. Dat kunnen we ons erg goed voorstellen waar moeten mensen hier hun inkomen bijeensprokkelen. Geen landbouw, geen veeteelt, en al helemaal geen enkele vorm van industrie. De miniplaatsjes aan zee daar wonen wellicht nog een paar vissers. 

We stoppen bij de druipsteengrotten van Dirou. Men heeft ontdekt dat omstreeks 3000 voor Christus er al zeelui bij slecht weer een schuilplaats vonden in deze grotten. Waarschijnlijk doordat de onderaardse rivier drinkwater bood. De Glyvadagrot die 7meter diep is kan nog worden bezocht en het leuke is dat het bezoek per bootje gaat. De totale. Lengte van de grot is 4500 meter en 1200 daarvan kan worden bekeken. Met zes mensen en een bootsman gaan we, reddingvesten om, in een klein bootje de grot in. De aanblik van de enorme stalagmieten en stalagtieten is prachtig. Er wordt alleen maar gebruik gemaakt van schijnwerpers met wit licht en dat geeft een heel authentiek beeld van de grot. Het water waar het bootje doorglijdt is glashelder, soms is de doorgang zo laag dat je je hoofd tussen de knieën moet doen. Foto's maken gaat niet goed, dat is jammer. Na een half uurtje stappen we uit de boot om de laatste paar honderd meter te lopen. We hebben al meerdere druipsteengrotten bezocht maar dit was zeker een van de mooisten.

De rondrit wordt vervolgd en hoe vaak we deze dag zeggen:" kijk toch eens zo mooi" is niet te tellen. De kleine knoestige olijfbomen, de stenen muurtjes, het vraagt allemaal om een foto. We lopen rond in het gehuchtje Kato Gardenitsa en het is totaal verlaten. Uiteindelijk komen we bij de meest zuidelijke plaats Vatheia en daar stoppen we om ook weer rond te dwalen en te fotograferen. Je wilt alles wel vastleggen om maar niet te vergeten maar helaas dat gaat niet. Porto Kagio is de meest zuidelijke kustplaats, een piepklein vissersplaatsje gelegen in een schilderachtige baai. Via de Oostkant rijden we weer terug en inderdaad we overnachten weer op de camping die we ' s morgens hebben verlaten.

Zaterdagmorgen rijden we via weer een landschappelijk mooie weg naar Sparta, een stad waarvan de naam toch zeker tot de verbeelding spreekt.  Van alle roemruchte verhalen uit het verleden is niets meer te herkennen in het Sparta van nu. De stad die in 1000 voor Christus is gesticht had geen vestingmuren. De lichamen van de Spartanen waren de vesting op zich! In de Ilias van Homerus speelt Sparta een grote rol. Het is anno 2014 een modern ogende stad met een brede hoofdstraat die in het midden mooie grote dadelpalmen heeft. Er zijn talloze winkels en heel veel terrassen. We rijden er langs en besluiten ' s middags maar op de fiets terug te gaan. 

Juist buiten Sparta aan de weg naar Mystras vinden we een camping. We zijn

als we aankomen de enige kampeerders. Later die dag zullen er nog twee Engelse campers bijkomen. We zetten de camper in hoog gras en worden vervolgens lek geprikt door gemene kleine zwarte mugjes. Ook laat het sanitair te wensen over, gelukkig is er een goed zwembad en dat vergoedt het een en ander. We gaan ' s middags op de fiets eerst even naar Mystras om te kijken of we morgen op de fiets naar de ingang van de vesting kunnen gaan. Dat kan. Daarna peddelen we naar Sparta en vermaken ons prima op een terrasje. Wel had het wat ons betreft wat drukker mogen zijn.

Als we 's avonds gaan slapen zitten we onder de jeukbulten en Dauwe heeft het erg druk met het elimineren van alle ongedierte. Hij droomt zelfs die nacht dat er steekmuggen in zijn oren zijn gekropen. Het is toch wat.