In Mandalay

Dit wordt een verhaal typen en af en toe op de trap zitten omdat de verbinding met het internet wegvalt. 

Dinsdagmorgen verlaten we Pyin Ool Win. Maar niet nadat we de National Kandawgyi gardens bezoeken. Het is een groot park destijds aangelegd door de Britten uitgegraven en beplant door Turkse krijgsgevangenen en dat alles in 1915. Het park is 200 ha groot en goed onderhouden. Er is een mooie orchideentuin, een vlindermuseum en overal bloeien bloemen. We horen de apen in de bomen schreeuwen maar zien ze niet.

Hierna bekijken we twee watervallen. Bij de ene waterval zijn allemaal stalletjes en we proeven damson,  een dikke rode pruim, die is ingemaakt en wat zoutig smaakt. De vieze rode kleurstof die bij het inmaken wordt gebruikt kleurt 's avonds onze vingers nog.

Hierna rijden we naar Mandalay. 

Mandalay is een heksenketel. Vroeger werd het de fietsstad genoemd nu is het de stad van de bromfietsen, nooit zagen we er zoveel tegelijk rijden. De stad is gehuld in een dikke blauwe walm. Ons hotel is prima. Het heeft op de 6e verdieping een dakterras waar het goed toeven is.

Net als Iedere bezoeker van deze stad beginnen ook wij met de sunset vanaf Mandalay hill.. Op de top van de heuvel staat de met spiegelglastegeltjes bedekte  Sutaungpyi pagode, om daar te komen moet je 1729 traptreden beklimmen, of.....je zit met je luie kont in de auto zoals wij doen! Boven aangekomen moet ik een rok lenen de pijpen van mijn broek zijn te kort, en dat terwijl  ze tot mijn knieen komen. Het is boven een drukte van belang , overal lopen toeristen en gelovigen . Vier Boeddha's staan er alle windrichtingen opkijkend. Nou reken maar dat daar voor wordt gebeden. De sunset is wel mooi maar door de vieze smog boven de stad niet echt heel helder.

We eten 's avonds heerlijk Indiaas en gaan op tijd slapen.

Woensdag. De dag begint met een ontbijt op het dakterras, het gebakken eitje ontbreekt ook vandaag niet. Dauwe heeft black tea en dat heeft echt de kleur van koffie, volgens mijn lief valt de smaak wel mee, het griezelt mij toe. Doe mij maAR black koffie.

Om 800 uur stappen we in de auto. We beginnen met een bezoek aan een ateliertje waar ze bladgoud maken. Dat bladgoud plakken de gelovigen op Boeddhabeelden en we zagen ze de rots van Kyaiktiyo ermee bekleden. Het maken van bladgoud is een arbeidsintensief karwei en daarbij tijdrovend. Het gebeurt alleen in Mandalay.

Hierna gaan we naar de jademarkt. De stenen verkoop buiten start al om 400 uur in de morgen. Talloze verkopers zitten met hun stenen voor zich uitgestald op de grond, opkopers lopen langs en schijnen met lampjes op de stenen om de kwailiteit te bepalen. Het is me een drukte!  Verderop worden de stenen in plakken gezaagd en ook hier wordt er met zaklantaarns gekeken om  te kijken of er ook scheurtjes in de stenen zitten. Ook hier wordt druk gehandeld. Dan komen we op een marktgedeelte waar kleine jongens stukjes jade op bamboestokjes plakken om ze daarna te sllijpen. Dit is echt kinderarbeid. De kleine stukjes jade worden verderop weer verhandeld. Die handel wordt door vrouwen gedreven. Maar dan komt het dure gedeelte en dat is waar de sierraden van jade worden verhandeld. Het meest in trek zijn armbanden en die kosten echt  waar tussen de 400 en de 800 dollar. Jongens lopen er rond met plastic zakken vol armbanden, Chinezen zitten achter tafeltjes om de armbanden te kopen. Wat gaat hier een geld om! En nergens beveiliging, de bakken vol bankbiljetten staan gewoon op tafel. In Myanmar wordt niet gestolen dat ligt niet in de aard van de mensen, het past niet bij Boeddhist zijn. Aan de rand van de markt staat een ontelbaar aantal bromfietsen geparkeerd. 

Na al de drukte van de markt komen we op adem ik Shwe In Bin Kyaung, een in 1895 gebouwde monastry (klooster) van teakhout. Prachtig houtsnijwerk zien we hier. Hier in zo'n mooi oud klooster monnik zijn is  zo gek nog niet.

Onderweg zien we veel nonnen, gekleed in hun mooie zalmkleurige doeken. Ze zijn bezig hun kostje bij elkaar te bedelen. Iedere dag weer opnieuw bedelen om je lunch te vergaren dat is echt geen pretje. Gelukkig geeft men gul want het brent geluk een non of monnik een donatie te geven.

Hierna brengen we een bezoek aan de Mahamuni pagode waar de 13 feet hoge zittende Boeddha een van de meest bekende van Myanmar is. Het lichaam van Boeddha is al zoveel met goud beplakt dat er niets meer van te zien is, het is net of het allemaal dikke ronde gouden eieren zijn die aan elkaar zitten vastgeplakt. Dauwe mag als man wel dichtbij komen om foto's te maken maar helaas draagt hij geen longyi en mag hij ook niet verder dan de vrouwen. Op het pagodeterrein is weer een donatieceremonie ter gelegenheid van het feit dat kleine jongens vandaag het klooster zullen ingaan. Prachtig geklede meisjes brengen hun offergaven , ook de kleine jongens zijn schitterend gekleed. De dag voor een dergelijke ceremonie wordt bepaald door een astroloog.

Het koninklijk paleis is in de Tweede wereldoorlog nagenoeg geheel gebombardeerd wat nog rest is de originele stadsmuur met wachttorens en de slotgracht van 8 kilomter  in het vierkant. Een aantal gebouwen is opnieuw herbouwd maar het geheel is sfeerloos.

Het is inmiddels 1130 uur en tijd om te gaan slapen. Ik ga nog even weer op de trap zitten om het relaas te verzenden. We realiseren ons elke dag opnieuw hoe bijzonder dit land is, hoe totaal anders onze leefwijze. Hoe ongezond het hier is, de vieze smog, het harde werken, de leefomstandigehden. Thuisgekomen durf ik nooit meer ergens over teklagen. Dat bedenk ik nu maar de werkelijkheid is natuurlijk anders en eenmaal thuis ben ik weer gewoon een Nederlander.