Via Macedonië en Albanië in Griekenland.

Het heeft de hele nacht geregend en urenlang was er onweer dat ons uit de slaap heeft  gehouden. 

Onze Garmini routeplanner vindt het niet nodig dat we de zes kilometer terug rijden naar de hoofdweg, nee we moeten rechtsaf slaan. Eerst is de weg alleen maar smal, we rijden een poosje achter een man met een ezelskar aan en daarna begint wordt de weg onvoorstelbaar slecht. Over asfalt kun je niet meer spreken, zand, grint en gaten, soms van 10 meter in doorsnee vol water, zijn nu de doorgaande weg. Het is veel te smal om te kunnen keren dus doorrijden maar. De camper kreunt, alles wat kan rammelen rammelt en de modder spettert hoog op. Gelukkig komt ons geen enkele tegenligger tegemoet. Na kilometers over deze slechte weg te hebben gereden langs behuizingen die er bijna onbewoonbaar uitzien komt ons een vrouw tegemoet lopen. Ze is gekleed in het zwart, draagt een grote zak over de schouder, heeft een hoofddoek om. Ze gebaart ons dat we moeten stoppen en ze maakt ons duidelijk dat we terugmoeten en dan rechtsaf slaan. We bedanken de vriendelijke vrouw, die trouwens schitterende ogen heeft, Dauwe keert met veel moeite de camper en we rijden een kilometer terug. Daar slaan we rechtsaf maar plotseling stopt de weg, de brug is verdwenen, Dauwe rijdt terug en we steken al hobbelend de rivier over. Na nog ongeveer een kilometer zijn we eindelijk op de hoofdweg terug.

Na twee uur rijden zijn we 40 kilometer verder. We kiezen voor de A1 via Tirana. Op zich wel een goede weg maar over de vluchtstrook rijden zowel auto's als bromfietsen als spookrijders!  In Tirana is het een grote verkeerschaos die vijf rijen dik is. Wat een vreselijke stad, we zien geen enkel mooi gebouw. 

De grens van Albanië naar Macedonië passeren kost niet veel tijd. We vinden een kleine mooi gelegen camping aan het meer van Ohrid. We worden allerhartelijkst ontvangen met koffie en als we later buiten zitten komt de zoon van de eigenaresse een glaasje Raki brengen. Er steekt een koude wind op en we gaan naar binnen, hoewel we het plan hadden morgen op de fiets naar het stadje Ohrid te gaan besluiten we dat maar niet  te doen  de weersvooruitzichten voor Macedonië zijn regen. 

Ook deze nacht weer veel regen en na het betalen van 12 Euro vervolgen we onze weg. De natuur waar we doorrijden is prachtig, mooie panorama's op het grote meer. Overal langs de kant van de weg zitten vrouwen met witte hoofddoeken om uien en aardappelen te verkopen. Er zijn talloze horecagelegenheden langs het meer maar de infrastructuur laat veel te wensen over. De weg is bar bar slecht. Regelmatig hossen we door diepe kuilen vol vies water en glibberen we over modder die van de bergen is afgekomen . De stad Petrovac is echt getroffen door modderstromen met man en macht is men bezig de straten weer schoon te maken. Het is een drukke stad en er lopen bijna alleen maar mannen op straat.

Af en toe zien we begraafplaatsen die er uitzien als echt dodenakkers, geen omheining maar  tussen de weilanden ineens een stukje land met gedenkstenen.

De grenspolitie van Albanië en Griekenland nemen hun werk serieus. De camper wordt zelfs doorzocht op???

We willen naar de stad Kastoria die heel mooi schijnt te zijn en gelegen is aan een meer met bijzondere watervogels. De stad stelt niks voor, de watervogels zijn gewone meeuwen en het meer stinkt. Het enige bijzondere aan de stad zijn de enorm grote luxe winkels vooral buiten de stad waar bont wordt verkocht. Het is nog 140 km naar Kalambaka en we besluiten maar door te rijden er is geen camping in Kastoria te en het klooster waar campers mogen overnachten kunnen we niet vinden.