Natuur en cultuur

Dinsdag. Vanmorgen even iets later opstaan en dat is eigenlijk jammer want het bed ligt zo ! Na een heerlijk ontbijt met een verrukkelijke tropical fruit salad beginnen we de dag in St. Lucia. We wandelen naar de jetty en stappen daar op een boot. Dit keer wel in het gezelschap van andere toeristen. We zien een groot aantal hypo's; nijlpaarden dus, en twee krokodillen die liggen te zonnen in de modder. De hypo's poedelen vaak in groepjes dicht bij de oever. Dat moet ook wel want in diep water kunnen ze zich niet redden, goed zwemmen kunnen ze niet. Een heel grote Kingfisher zien we een visje verschalken. Prachtig om te zien hoe hij, of zij, de vis een aantal keren tegen de boomstam slaat alvorens deze door te slikken. Tegen 12.00 uur zijn we terug en we doen ons tegoed aan een kopje cappuccino met een stuk taart. Lunchen doen we met fruit. De zon verdwijnt en de lucht wordt pikdonker. We worden getrakteerd op stortbuien. Ook weer een belevenis. In Durban dat niet ver bij ons vandaan ligt verdrinken talloze mensen door de regenval. Een uur later dan gepland haalt een vrolijke vrouw met een paar enorme heupen en billen haalt ons op voor een tour naar een cultural village.en onderweg is het al lol. Bij de cultural village, zeg een klein openlucht museum, worden we ontvangen door de guide. Ook alweer zo'n gezellige meid. Natuurlijk moeten we eerst in hun taal leren begroeten; het begint al hilarisch. Daarna wandelen we door het dorp waar uit de verhalen van de gids blijkt dat er veel oveeenkomsten zijn tussen het leven in Swaziland en dat in Kwazulu Natal 200 jaar geleden. De gids neemt ons mee naar een grote hut. Daar zijn inmiddels twee meisjes en jongens in traditionele kleding. Ook wij worden in Zulu kleding gehezen, Trijntje en ik eerst als maagd, jawel! Even later als zwangere vrouw. Het is komisch. We hebben een pret, en de meisjes ook. De jongste loopt rond met mijn telefoon en maakt de ene selfie na de andere gierend van de lach. Natuurlijk worden er ook foto's van ons gemaakt. Daarna volgen er stokgevechten waaraan Dauwe en Henk ook meedoen, we sluiten af met dansen. Met pijn in de buik van het lachen stappen we weer in de auto. Als we 's avonds zitten te eten is de lol van de middag nog steeds gespreksonderwerp.

.woensdag Vandaag is het een lange reisdag, 495 km te gaan. Een groot deel rijden we over de tolweg, maar ook dan koeien en geiten in de berm. Daarna slaan we af richting de Drakensbergen. Het is een schitterende route, wij vinden de tocht nog mooier dan de zo bekende Panorama route, maar ja toen reden we ook in de mist. Het landschap verandert steeds en een lange tijd rijden we door een gebied met rode aarde, we zien veel Afrikaanse acacia's met hun typische platte kruinen , en overal Zulu nederzettingen van kleine huisjes die er niet slordig uitzien. Vaak is er een klein groententuintje bij en een met stokken omheinde veekraal. Daarnaast zijn ook veel lemen huisjes met nauwelijks ramen en piepklein. Daar zal je wieg maar hebben gestaan. Tegen 3.00 uur wordt het druk op straat met heel veel schoolkinderen. Allemaal in uniform. We tanken bij een alleenstaande pomp op een plaats waar veel schoolkinderen staan te wachten op vervoer naar huis. De Drakensbergen komen steeds dichterbij en duidelijk is hoeveel sneeuw er is gevallen. Dan zijn we bij de Giants Castle , we moeten weer formulieren invullen en mogen het reserve in. Het camp waar we overnachten ziet er mooi uit, onze huisjes zijn prachtig en het uitzicht overweldigend mooi. Maar... koud dat het is. Donderdag. Na een nacht die echt heel koud was worden we goed uitgerust wakker. De brutale baboons, bavianen, lopen over ons terras. Ze kijken onvriendelijk en erg brutaal. Niets mogen we onbeheerd buiten laten staan. Na alweer een prima ontbijt, dat wordt wennen thuis, melden we ons voor een bezoek aan de main gaves. Het zijn grotten met tekeningen meer dan 6000 jaar oud. Ze worden de San schilderijen genoemd. Ze kunnen alleen bezocht worden met een gids en de groep bezoekers is maximaal 20 per keer. We kiezen voor 11.00 uur. Voor we aan de wandeling naar de gaves beginnen moeten we ons inschrijven. Alles moet vermeld, welke kleding we dragen, welke schoenen we aan hebben. Ook mag je hier niet alleen de natuur in. De wandeling naar de gaves is overweldigend mooi, groene berghellingen, besneeuwde bergtoppen, klaterende riviertjes, overal bloemen en planten die de grond uitkomen, kortom voorjaar in al zijn pracht. De temperatuur is prima, al is het wel vest aan, vest uit. Als de zon schijnt is het lekker warm, komt er weer een dikke wolk, akelig koud. De beschilderde rotsen zijn schitterend. Ongelooflijk dat de dieren en mensen na 6000 jaar nog zo duidelijk herkenbaar zijn. De verf die het San volk gebruikte was voornamelijk elandbloed , oker en ei. Wat een kwaliteitsverf. De gids vertelt mooi over het leven van de San die de rotsen hebben beschilderd. Hij legt de voorstellingen uit op een wijze of hij er zelf bij is geweest. Er zijn in het uKhalamba-Drakensberg National Parc wel 600 plekken waar deze beschilderde rotsen te vinden zijn en er zijn zeker 35.000 afbeeldingen. Het is de grootste dichtheid aan rotsschilderingen ten zuiden van de Sahara. In dit gebied woonden 20.000 jaar geleden al mensen. Hierna maken we een schitterende wandeling langs de rivier waar Trijntje en ik het druk hebben met bloemen fotograferen. Een heerlijke picknick op stenen langs de rivier maakt de dag af. Wat we nog missen is een eland. Die moeten er in de wintermaanden vaak en veel lopen, nou wij spotten er geen een. Maar alles kan een mens ook niet hebben. Wel zien we veel vogels, kleine kolibries die zich tegoed doen aan de nectar van mooie bloemen, en veel andere ons onbekende vogels. Tegen 3.00 uur zijn we terug en een kopje thee voor het huisje smaakt heerlijk. De warmte van de dag is verdwenen en buiten zitten kan niet lang meer. Donkere wolken trekken zich samen boven de bergtoppen. Vrijdag. Vandaag verlaten we alweer Giants Castle en gaan naar het Golden gate highlands national parc, nog steeds in de Drakenbergen. De bergen om ons heen liggen in de wolken en we hebben maar weinig zicht, wat heel jammer is want de omgeving is zo mooi. De temperatuur is laag, slechts 8C. De bewoners van dit gebied hebben het ook koud. Ze staan te wachten op de bus met dikke dekens omgeslagen. In de plaats Bergville zien we voor het eerst een moskee, het verbast ons een beetje niet eerder er een herkend te hebben want er wonen veel moslims in Zuid Afrika. Het Royal Natal is een natuurparc dat bijna op de route ligt en daar is een bijzonder uitkijkpunt genaamd het amphitheater. Bij de ingang van de gate wordt ons afgeraden verder te rijden alles ligt in de wolken en er valt niks te zien. Dus rijden we verder. We komen in een gebied dat Little Switserland heet en het landschap is er mooi al heeft het in onze ogen weinig met Zwitserland te maken. We rijden langs een enorm groot meer en wat fijn is het dater zowaar een picknicplaats is waar we onze meegenomen lunch kunnen nuttigen. We zien hier naast de lemen huisjes ook huisjes van plaatstaal, wat zal het daar zomers heet in zijn. Niet alleen Capetown, Kaapstad, heeft een tafelberg ook hier zien we een aantal keren een berg die er uitziet als een tafel. In Ph.......de naam vermoedt een klein gehucht, maar dat is het dus allerminst, zien we een grote universiteit met campusgebouwen, veel industriegebieden, mooie grote huizen , beveiligd door muren met prikkeldraad en townships met kleine huisjes. Het straatbeeld vaieert van hippe meisjes tot dikke mama's met schommelende heupen in kleding alsof ze in de film De negerhut van oom Tom meespelen. Ook dragen veel vrouwen grote hoeden. Het is een feest het allemaal gade te slaan en we genieten alle vier. Tegen 4.00 uur rijden we de gate van het Golden gate parc binnen. We zijn de poort nog niet door of we zien kuddes gnoes en zebra's. De zebra's zijn steppe zebra's en hebben minder scherpe aftekening in hun strepen dan de zebra's die we hiervoor zagen. We proberen een struisvogel te fotograferen maar dat lukt niet goed. Die dieren zijn zo schuw. Het parc is van een overweldigende schoonheid ik kan geen woorden vinden om te beschrijven hoe prachtig de rotsformaties zijn, hoe veelkleurig, hoe uitzonderlijk van vorm. In het Glen Reenen rest camp wachten twee kleine rondavels op ons. Ze zijn donker van binnen en koud! Gelukkig is er een electrische mmurkachel en zijn er electrische dekens, dat is fijn. We eten ' s avonds in het hotel 1 km verderop. Zaterdag. Na het ontbijt rijden we door het schitterende parc naar Clarens. Volgens de reisgidsen moeten er prachtige gallerieen en winkeltjes zijn. We kijken en lopen er rond en worden van alle aangeboden waar niet echt hebberig.We beperken ons tot een lekker kop cappuccino, kopen heerlijke quiches voor de lunch en verlaten Clarens. Het volgende doel is Lionsrock. De rit erheen is ook weer mooi, de weg het laatste deel heel erg slecht. Lionsrock is een sanctuary voor grote katachtigen. Volgens de folder leven er op een oppervlakte van 3000 are, meer dan 100 grote katachtigen. We boeken een gamedrive en we zijn wel een beetje teleurgesteld, dat de leeuwen, tijgers en luipaarden achter hekken leven. De gids vertelt wel interessant over de opvang en de geschidenis van de vaak sterk getraumatiseerde dieren en we maken schitterende foto's. Buiten de hekken lopen en grazen veel steppezebra's, blesbokken, impala's, gnoes en struisvogels. Het is een mooie zonnige dag en de kou van de nacht ervoor vergeten we helemaal. Rond 18.00 uur, net voor het donker, zijn we terug in het camp. En weer kijken we terug op een topdag. . Zondag, volop,genietend van de prachtige zonovergoten bergen verlaten we Golden gate parc. Juist buiten Clarens stoppen we bij Surrender Hill, daar is het monument ter herinnering aan de strijd tussen de boers , de boeren, en het Engelse leger. Hier gaven in juli 1900, 4300 boers zich over aan de Engelsen. Het historisch besef van de Zuid Afrikanen is niet groot want de koperen informatie plaquette die ons dit moet vertellen is verdwenen. We vervolgen de weg en hopen in Ficksburg een terrasje te vinden waar we koffie kunnen drinken. Nou dat gaat dus niet gebeuren. Maar spijt van de stop hebben we allerminst. We maken foto's van de rode zandstenen gebouwen die een Engelse sfeer uitademen. We zien de Nederlands Christelijk Gereformeerde kerk en verbazen ons daarover. We horen luide gospelmuziek en denken dat er ergens een geluidsinstallatie te hard aanstaat. Maar nee.....het is een klein zaaltje waarin een tiental vrouwen, twee mannen en twee kinderen hun kerkdienst houden en vol overgave zingen. We worden uitgenodigd binnen te komen en beleven een onvergetelijk half uur. Zingen, dansen met een overgave die ons volkomen vreemd is. Dan komt de voorganger. Een struise vrouw blauwe pumps, blauw met witte jurk dito hoed. Trij tje en ik moeten op de wang bijten om niet in lachten uit te barsten. De preek begint meteen. Om de drie zinnen roept de voorganger:"halleluja" en de kerkgangers antwoorden: "amen" . Het is jammer dat we geen tijd hebben de hele dienst mee te maken. We worden vriendelijk gegroet als we het zaaltje, diep onder de indruk, weer verlaten. Bij een boerderijwinkel die Connsantia Padstal heet, drinken we koffie met een stuk Molkcake. Een stuk Zuid Afrikaanse taart, erbij, lekker maar zeer machtig. We kopen er echte Bobotiekruiden. We passeren de grens om het koninkrijk Lesotho binnen te gaan. Natuurlijk moeten we wel de nodige stempels halen. Meteen na de grensovergang moeten we tank, ongelode benzine is verder in Lesotho niet te koop. Het is nog een lange weg te gaan om in Semongkon te komen. Het berglandschap waar we doorrijden is practig, wildlife is er niet. Veel lopende mensen langs de straat. Hoe dichter we bij Semongkon komen hoemeer mensen we zien lopen met omgeslagen dekens, witte laarzen en bivakmutsen op. Ook zijn er veel herders in deze kledij. De weg stijgt heel veel en de auto haalt nauwelijks de twintig km er uur. Eindelijk komen we aan in Semongkon de weg naar de lodge is onwaarschijnlijk slecht, gaten zo diep dat we er nauwelijks doorheen durven. Maar de trouwe Toyota brengt o s veilig bi de lodge. Het waait keihard, de zon is al achter de bergen eno twee duizend mee hoogte is het koud. De huisjes hebben een houtkacel die s avons voor ons aangestoken zal worden. Na he eten zitten we nog een poos voor ons brandende kacheltje. Zondag. Om acht uur wordt er koffie en thee gebracht waar we kijken ligt zwerfafval, kapoote flessen, veel plastic, weggooi luiers. De straen zijn zand met kuilen. De gids vertelt veel over het dagelijkse leven in Semongkon. De Chief of the village is de baas. Hij spreekt recht, hij geeft toesemming voor het bouwen van een huis, hij bepaalt of je mag trouwen. De mensen zijn arm, de meesten worden niet oud. Zestig is stokoud. Wel zegt de gids dat het Basotovolk heel gelukig is. We eten als lu nch traditional food, een prutje van schapenvlees met pap van maismeel. De smaa is prima maar het vlees zo taai. S Middags maken we een lange wandeling naar de wateval. Onderweg zien we alleen maar mensen in traditionele kleding. Hoe warm het ook zal zijn in de zomer de dekens dragen ze altijd. He is onderdeel van hun cultuur.